Dromer bedrogen

Bouwvakker ligt te dromen in het gras en kauwt op een grassprietje. Dromerig ziet hij op naar de hemel. Hij gniffelt omdat er dieren van watten voorbij trekken, ze zijn op weg naar het paradijs waar Bouwvakker al vierendertig jaar een droombaan geniet. Op zijn achtste jaardag werd hij er tot opperdierenridder geslagen. Zodra hij merkt dat zijn energiebron uitgeput raakt, keert hij even terug naar het paradijs. Nadien kan hij weer verder met hetgeen hij sedert jaar en dag gewoon is, bouwvakken.
De wolkdieren laten hem nooit in de steek. Zie, voorop huppelt Lepus de sneeuwhaas, hij heeft een lang oor en een oor dat hij van een konijn heeft gestolen. Vanwege dat vergrijp staat Brombeer op zijn achterste poten. Vrouwtje Dromedaris is ook van de partij, ze is een “nieuwkomeling” en zoekt een plekje om te dommelen. Dan doemt er een stukje blauwe lucht op waar de zon haar geluk laat stralen. Maar Bouwvakker wil van zonnegeluk niet weten. Zijn blik dwaalt af naar rechts, naar de plek waar de hemel wollige wolken heeft opgestapeld. Hij ziet hoe de wind er schaapjes uit plukt en ze naar zijn paradijs drijft: een, twee, drie, vier, vijf, zes, ze…

Noa zit in het park tegen een boomstam. Haar ogen zijn gesloten, toch is ze klaarwakker. Ze dagdroomt dromen waarin ze het tot theatercostumière geschopt heeft. Vandaag organiseert ze een waterparade in Venetië. Zingende gondeliers gondelen de gemaskerde modellen door de kanalen. De toeschouwers kwelen mee: “O sole Mio…” De harlekijn, in het Italiaans “Arlechio” genoemd, vaart voorop, zijn grote liefde “Colombina” begeleidt hem. De rode, witte en zwarte ruiten van hun kostuums parelen in het zonlicht. Daarachter een gondelstoet met modellen in dieprode, blauwe, paarse en witte jurken, met kragen die krullen gelijk anjers. Hun pompeuze hoeden zijn getooid met veren van pauwen en fazanten. Ook de maskers heeft Noa zelf ontworpen. Ze dienen om de sociale status te verhullen, achter het masker is iedereen gelijk.

Noa weet van zes maal de munten keren alvorens te spenderen. Vijf avonden in de week doet ze de afwas in een druk bezochte eetgelegenheid, ze verdient er een hongerloon mee. Aan het end van haar dienst reinigt ze de keuken en haalt ze de dweil over de vloeren. Nachtwerk. Op de andere dagen mest ze paardenstallen uit. Daarnaast heeft ze de zorg voor een moeder die van haar dochter niet meer weet. Toch is Noa blij gestemd omdat ze tijd maakt om haar droom levend te houden. Ze dagdroomt dagelijks haar doelen en ze draagt altijd een potlood met schetspapier bij zich. Wie vooruit wil, moet blijven bewegen in de richting van verwezenlijking. Ooit, als ze voldoende centen gespaard heeft, kan ze een naaimachine en stoffen kopen.

Sommigen jagen grote dromen na, anderen zoeken hun geluk in het kleine, maar iedereen heeft wel een hartenwens. Helaas maken omstandigheden vaak dat men eigen idealen niet meer durft te dromen. Soms wordt er ook wel lacherig over gedaan, omdat de overtuiging heerst dat een droomleven niet voor iedereen is weggelegd. En er zijn mensen die pas willen lopen als ze het hele pad kunnen overzien, opdat hun droom niet eindigt in een nachtmerrie.

Ik geloof dat het hart van geluk vervuld raakt als er bewust stappen worden gezet richting het gedroomde leven. Na de eerste, volgt de tweede stap. Het is een kwestie van wakker blijven, kansen zien en van blijven bewegen. Daar waar energie naar toe wordt gestuurd, kan een stap voorwaarts worden gezet. Want weet, wie zijn eigen dromen niet serieus neemt, wijst onbewust het verlangen van de ziel af. En wie heeft wie dan eigenlijk bedrogen?

Laat ik het anders neerschrijven. Weeg het belang van volgorde als bij het

Bij het aanbreken van de ochtend gloorde het inzicht aan de horizon. Mazzelaar had me een prachtig cadeau gegeven. Zijn gezelschap, aandacht en liefde had een geluksgevoel in mij aangewakkerd. Een gevoelgevoel dat zich niet in een schilderij liet vatten. Lachend begroette ik de dag als was het de eerste van mijn naleven en prees mijzelf een heuse mazzelaar.

Niet van deze Wereld is een website van Dyamos van Catharno… een verhalenverteller die is neergestreken op de Algemene Begraafplaats van Maastricht en niet van deze wereld is.

Hij dist verhalen op van slapende zielen, welke hij graag mag romantiseren tot nieuwe vertellingen.