Wie wijst

Wat denkt u, zou het fysieke gestel slimmer zijn dan het verstandelijk vermogen? Of schiet het ego uit z’n stoel bij het lezen van die vraag? In dat geval moge duidelijk zijn wie uw scepter zwaait. Donders, ik mag toch hopen dat u niet zit opgescheept met een ego dat heel de dag zijn duim de lucht in steekt en roept dat alles ‘toppie’ geregeld is. Al die gebakken lucht meesjouwen lijkt me namelijk zeer vermoeiend. Zonde ook, want die lucht vertroebelt het zicht. De mens die het ego koers laat bepalen is namelijk niet meer in staat om zichzelf te zien.

Wie de vinger op de ander richt, wijst tevens naar een stuk van zichzelf dat om aandacht vraagt. Immers, in ontmoetingen met anderen wordt de mens een spiegel voorgehouden. Omdat het ego de spiegel schuwt, zal het er alles aan doen om er niet in te hoeven kijken. Het heeft er geen belang bij om het ware zelf onder ogen te komen. Liever houdt het de duim omhoog en verkondigt dat het leven ‘te vet voor woorden‘ is. De onbewuste geest volgt, gelijk een aangelijnde hond. Samen draven ze door. Wat het lichaam te vertellen heeft? Daar wordt niet bij stilgestaan. Mochten de twee al een teken opvangen, dan wordt dat genegeerd. Makkelijk zat. Ik moet u eerlijk bekennen dat de verontwaardiging van mensen die zeggen niet te weten wanneer hun gevoel spreekt op mijn giechelspieren werkt. Terwijl de betweters afstevenen op een situatie die een gevoel van onbehagen oplevert, dat is al een signaal, doet het lichaam er alles aan om op de rem te trappen. Het laat de maag buitelen, vuurt een pijnscheut af richting nekspieren of bezorgt het tollende hoofd fikse koppijn. Mijns inziens heeft het voelen dan duidelijke taal gesproken, alleen wordt het niet begrepen.

Stel, u bent boos op een ander omdat u voor rotte vis bent uitgemaakt. Hoe reageert u? Recht u de rug en slikt u het ongenoegen in? Staat u toe dat uw grenzen worden overschreden? U kunt mij niet wijsmaken dat voortdurend incasseren geen pijn doet. Hoe lang tolereert u dat? Totdat het lichaam onderuitglijdt? Of voelt u zich juist uitgedaagd om het gedrag van de ander te spiegelen? Om zelf de fatsoensnormen aan de wilgen te hangen en de ander met scheldwoorden en razernij te overgieten? Het lijkt mij boeiend om in zo’n geval stil te staan bij de vraag wie hier nou eigenlijk naar wie wijst?

Ziet u zichzelf wel eens niet vermaken tijdens een receptie terwijl uw mond een lachende rij tanden laat zien? Liefst zou u zo snel mogelijk naar huis rennen omdat u voelt dat u niet op uw gemak bent. Toch blijft u hangen en om grapjes grinniken die niet leuk zijn. In gedachten heft u het vingertje. Naar blaaskakende gasten met gestevende stropdassen. Wat een façade, concludeert u. Wie denken ze wel niet dat ze zijn? Met hun driedelige pakken. Lijkt het u niet interessant om op zo’n moment te achterhalen waarom u tegen uw gevoel in handelt? Wat staat u daar te doen? Anders gesteld, wie denkt u dat u bent?

De aanwijsvinger maakt u erop attent dat u een situatie krijgt voorgespiegeld die nader onderzoek behoeft. De drie wijzen (vingers) die uw kant uitwijzen, wijzen u erop dat u zichzelf een aantal vragen mag voorleggen. U hoeft de antwoorden niet eens bij de ander te zoeken. Geruststellend, vindt u ook niet? Kijkt u in uw spiegel en vraag: Wie wijst hier naar wie? Waarom raakt deze situatie mij? Waar in mijn lichaam voel ik dat? Wat zegt dat over mij? Welke keuze maak ik nu ik me realiseer dat het aan mij is hoe met de kwestie om te gaan? Vraag uzelf en antwoordt wijs.

Ach, doet u mij nog een plezier, maak samen met mij nog even die aanwijsbeweging. Voor de gein. En leg er dan flink wat emotie in. Boosheid bijvoorbeeld, dat werkt altijd. Denk daarbij terug aan een conflict waarbij de woede op de persoon gericht was. U moet echt wel even doorknijpen. Voelt u waar de pijn zit? Inderdaad, bij de vingers die op het zelf gericht zijn. Kijk nog eens goed, wie houdt die drie wijzen strak onder de duim? Als dat het ego niet is, de schobbejak. Geen zorgen, er is weinig aan het handje. Laat die wijsvinger maar ’s los. Voelt u dat zodra deze zich ontspant het ego onmiddellijk aan kracht inboet? Dat is geestig, vindt u ook niet?

Laat ik het anders neerschrijven. Weeg het belang van volgorde als bij het

Niet van deze Wereld is een website van Dyamos van Catharno… een verhalenverteller die is neergestreken op de Algemene Begraafplaats van Maastricht en niet van deze wereld is.

Hij dist verhalen op van slapende zielen, welke hij graag mag romantiseren tot nieuwe vertellingen.